Twórczość - Umarła klasa

Premiera: 15.11.1975 r., Galeria Krzysztofory, Kraków.

Seans dramatyczny. Spektaklowi towarzyszył manifest Teatru Śmierci. Kantor określił w nim ideę swego teatru, w którym (…) pojęcie ŻYCIA może być w sztuce rewindykowane jedynie poprzez BRAK ŻYCIA. Jako uczestników seansu zaprosił Witkacego (dramat Tumor Mózgowicz), Schulza oraz Gombrowicza. Miejsce gry ograniczone zostało ustawionymi w rogach ostrosłupami i sznurami. W tej zamkniętej przestrzeni odbywa się proces przywoływania przeszłości. Dominują rzędy szkolnych ławek, w których zasiadają Staruszkowie. Każdemu z nich towarzyszy manekin dzieciństwa. Obecny na scenie Kantor decyduje o rytmie ożywiania i obumierania klasy umarłej. Staruszków dotyka afazja i amnezja, są w stanie przypomnieć sobie jedynie fragmenty przyswojonej niegdyś wiedzy. Robią sztubackie miny i popełniają kleksy fonetyczne. Podejmują i porzucają role z dramatu Witkacego. W somnambulicznym korowodzie opuszczają i powracają w przestrzeń gry. Trwa proces przywoływania i rozpraszania klisz pamięci. Pedel podnosi się ze swego krzesła i intonuje hymn Austro-Węgier, po czym znowu nań opada. Staruszek w W-Cecie podejrzanie długo przesiaduje w wychodku. Staruszek z rowerkiem wyrusza na nocne promenady. Prostytutka – Lunatyczka bezwstydnie obnaża pierś. Repetent – roznosiciel klepsydr przypomina o czasie przeszłym dokonanym seansu. Kobieta za oknem unaocznia granicę między życiem a śmiercią. Gimnazjalna lekcja przechodzi w zawodzenie rodem z chederu – antycypacja tragicznego, żydowskiego losu. Podkreśla go przejmująca kołysanka, śpiewana przez Kobietę z Mechaniczną Kołyską. Figurą śmierci jest autorytarna Sprzątaczka, porządkująca nieład, jaki zostawia po sobie życie. W ostatniej scenie trwa taniec automatów, wskazujący na niemożność powrotu do minionego świata.

Umarła Klasa
Umarła Klasa
Umarła Klasa
Umarła Klasa
Umarła Klasa
Umarła klasa
Umarła klasa
Umarła klasa
Umarła klasa
Umarła klasa
Umarła klasa
Umarła klasa
Powrót
return link