Gdzie są niegdysiejsze śniegi

Gdzie są niegdysiejsze śniegi

Gdzie są niegdysiejsze śniegi

Autor
Data
Opis

Premiera: 27.01.1979 r., Palazzo delle Esposizioni, Rzym.

Był to krótki, 25-minutowy cricotage pokazywany trzykrotnie w rzymskim Palazzo delle Esposizioni. Tytuł jest cytatem z wiersza François de Villona Ballada o paniach minionego czasu. Udział w nim wzięli aktorzy teatru Cricot 2.

Gdzie są niegdysiejsze śniegi rozpoczynał cykl cricotages, niewielkich spektakli teatralnych przygotowywanych przez Kantora poza teatrem Cricot 2, choć niekiedy z udziałem jego aktorów. W cricotage'u pojawiły się wątki wykorzystane w następnych spektaklach Teatru Śmierci.

Na scenie ludzie w białych, papierowych ubraniach przeciągają sznur, oddzielający życie od śmierci. Wielki Geometra, drewnianym metrem, dokonuje skrupulatnych pomiarów. W kolejnej scenie zakłada chałat, pejsy i przeobraża się w Rabina. Potem znika, by po chwili pojawić się ponownie w towarzystwie Małego Rabinka. Wzdłuż linii prostej (sznura) przechadza się Indywiduum z Brzuszkiem ze sporym pakunkiem. Nagle wypada z niego białe pudło. Indywiduum z Brzuszkiem, obserwowany przez Dwóch Przechodniów, podejmuje bezskuteczne próby jego ponownego zapakowania. Po nim pojawia się Indywiduum z Gazetami, komentujący wyczytane informacje oderwanymi partykułami i wykrzyknikami. Przez scenę przewijają się różne niezwykłe postacie: Dwaj Ciekawscy, Grabarz – Maniak, ludzie z wiadrami. W przestrzeń gry wkracza ubrany w nazistowski mundur Ten Pan Dobrze Znany. Pan Młody przygotowuje się do ceremonii zaślubin. Rabin w nieodłącznej asyście Małego Rabinka wprowadza Maszynę Sądu Ostatecznego. Z tej Trąby Jerychońskiej wydobywa się pieśń warszawskiego getta Nasze miasteczko płonie. Panna Młoda jest brutalnie wleczona – niczym kukła – przez swego oblubieńca. Dwaj Kardynałowie tańczą argentyńskie tango. Ślub przemienia się w pogrzeb. W finale wielki, biały welon okrywa martwe ciało Panny Młodej. Przestrzeń sceny marszowym krokiem przemierza Ten Pan Dobrze Znany.